De magie van stilte

Een huis vol stilte

Met achtien deelnemers, drie begeleiders en een grote, gezamenlijke ruimte voelde het huis overweldigend. Bij mijn eerste journaling-moment was ik alleen met één andere deelnemer. Toen zij de ruimte verliet, dacht ik: oh jee, ben ik iets vergeten? Moet ik ergens zijn? Maar nee, volgens het rooster hoefde ik pas om 16.00 uur naar de volgende bijeenkomst.

Ik voelde me ongemakkelijk en bang om iets fout te doen. De stilte gaf me ruimte om naar binnen te keren en dat was confronterend: wat voel ik? Ik merk dat ik moe ben en eigenlijk even wil slapen. Tegelijkertijd voel ik onrust, ik ben veel te druk met wat anderen misschien van me vinden. En ik betrap mezelf erop dat ik ook oordeel over anderen. Eén van de begeleiders ‘zong’ bijna alles wat hij zei. Hoewel zijn woorden vaak mooi waren, haakte ik snel af door zijn theatrale manier van praten. Toch raakte een thema me diep: leven in het hier en nu. “Blijf niet hangen in het verleden of in de toekomst, maar leef in het hier en nu.” Een thema dat nog steeds een ‘work in progress’ is voor mij.

Hoe vaak blijf ik hangen in het verleden of kijk ik vooruit naar de toekomst? Dit retreat gaf me de kans om te vertragen, om echt te zijn.

Schuld en bevrijding

In het begin voelde ik me schuldig dat ik deze week voor mezelf had genomen. Thuis ging het leven door, mijn kinderen hadden hun eigen activiteiten en mijn partner zou het redden zonder mij. Maar al snel werd ik me bewust van een onverwacht gevoel van vrijheid. Geen verhalen vertellen. Geen contact hoeven maken. Geen verantwoordelijkheden buiten mezelf. Het voelde egoïstisch, maar tegelijk bevrijdend.

De eerste middag zat ik opgekruld in een stoel, kijkend naar de regendruppels die langs het raam naar beneden gleden. Ik dacht aan mijn kinderen en voelde opnieuw schuld, maar wist ook: ze redden zich prima. Ondertussen begon ik eindelijk rust te voelen, iets wat ik al jaren niet had ervaren. De constante druk op mijn borst en razende energie leek minder te worden, en voor het eerst in lange tijd voelde ik me rustiger worden.

Het idee van deze week is vertragen, bewuster ZIJN. Want eigenlijk is er geen ander moment dan het nu. En ondanks dat ik me schuldig voelde omdat ik thuis alles achterliet, voelde ik ook dankbaarheid. Ik genoot van de stilte. 

Dag 1: Wennen aan de stilte

Vanmorgen voelde ik me ongemakkelijk. Maar zodra ik begon met de yogales en meditatie, kwam er wat meer rust. De yogalessen mochten van mij wel actiever, maar het was heerlijk om zelf weer eens les te volgen in plaats van te geven. Tijdens de eerste meditatie zaten we 20 minuten in stilte, waarvan de laatste 10 minuten écht stil waren. Ik had het zwaar: op het moment dat ik echt klaar was met zitten, moesten we nog 2 minuten.

Toen ontdekte ik het meditatiebankje. Ik had er nog nooit een gebruikt, maar wat was het fijn! Geen ongemak meer in mijn lichaam dat me afleidde. Nog tijdens het retreat bestelde ik er een voor thuis.

’s Avonds had ik meteen mijn kookbeurt. Ik dacht: laten we het maar achter de rug hebben. Het was verrassend fijn om heel bewust en in stilte te koken. Daarna kroop ik in mijn inmiddels favoriete stoel in de boekenkamer. Ik draaide de stoel zo dat ik uitkeek op het grote raam, met alleen een leeslampje aan. Wat een heerlijk plekje! Lezen, schrijven en gewoon staren naar buiten. Toen het donker werd, kreeg ik ineens zin om naar buiten te gaan, iets wat ik thuis nooit doe.

Met een kopje thee en een stroopwafel zat ik 20 minuten in de frisse lucht. Zó mindful en rustig. Daarna deed ik een geleide meditatie van Boho Beautiful en ging naar bed. Helaas sliep ik deze nacht slecht. Een mug, veel te veel thee, en een praatgrage kamergenoot maakten het er niet makkelijker op.

Dag 2: Meer rust, minder oordeel

De tweede dag begon met een vieze smoothie van ananas, komkommer en veldsla, echt niet mijn ding. Daarna weer meditatie en yoga.

Na het ontbijt heb ik 3,5 km gewandeld. Ik voelde tijdsdruk, omdat ik niet precies wist hoelang ik erover zou doen. De wandeling was verder prima. Na de wandeling hadden we theorie.

Tijdens de theorieles ging het over dualiteit: loslaten, het hier en nu ervaren. Sommige stukken vond ik zweverig, maar er zat ook iets moois in: 100 keer opnieuw beginnen tijdens een meditatie is 100 momenten van bewustzijn.

’s Middags liep ik 5 km door de bossen, deed mijn eigen wandelmeditatie en vond een bankje waar ik heerlijk in stilte zat te kijken naar een leeg weiland. Ik voelde me zó rustig.

’s Avonds was er yin yoga en twee meditaties, waarvan één met een bodyscan. Die laatste gaf me hoofdpijn, maar dat kon ik gelukkig loslaten. Aan het einde van de dag zei een begeleider dat mijn gezicht veel meer ontspannen was. Mijn eerste reactie was: “Yes, dat doe ik goed!” Maar ik besefte meteen dat het daar niet om ging. Ik hoefde hier niks te bewijzen.

Dag 3 Loslaten en de dood

Ik zit weer heerlijk in mijn stoel op mijn favoriete plekje in de boekenkamer. Prachtig hoge plafonds met grote ramen, uitzicht op het weiland en het bos. Vogeltjes die af en aan vliegen, de kleuren zijn prachtig, de lucht stralend blauw met wat wolkjes. Heerlijk met een decaf cappuccino en 85% pure chocolade, meer kan ik op dit moment niet wensen.

Ik begon mijn ochtend helemaal alleen met een kopje groene thee. Heerlijk die rust. Hier kan ik wel aan wennen. Het is hier zo vredig, ik wou dat ik dit vast kon houden. Al is het maar een klein stukje van deze serene energie.

Het stukje theorie dat die dag bleef hangen, ging over het loslaten van boosheid en angst. Het zijn maar sensaties in je lichaam, niet wie je bent. Ook spraken we over de dood. Dat raakte me diep. Ik ben altijd bang geweest voor de dood en de meditatie hierover maakte me misselijk. Ik moest huiken en voelde mijn hele lichaam samentrekken. Maar het gaf me ook een nieuw perspectief. De dood is de enige zekerheid in het leven en het bewust stilstaan bij waarom je hier bent, kan je gelukkiger maken:

Wat wil ik wel en wat niet met mijn leven?

Dag 4 en 5: Van volledige stilte weer naar overprikkeld

De dagen vloeiden in elkaar over. Wandelen in de bossen, mindful eten, journalen en yoga – alles in stilte. ’s Avonds zat ik vaak met een kopje thee en een stroopwafel buiten, starend naar de duisternis. Het was alsof ik eindelijk de tijd nam om te zijn.

De stilte voelde inmiddels heel vertrouwd. Mijn kamergenoot wilde af en toe praten, maar ik had daar geen behoefte aan. Ik zocht mijn rust liever buiten of in de boekenkamer. Het was zo bevrijdend om helemaal niets te hoeven.

Toen de stilte werd doorbroken op de laatste dag, merkte ik hoe overweldigend praten kon zijn. Binnen tien minuten voelde ik me overprikkeld door de gesprekken om me heen: over stress, relaties en werk. Een begeleider herinnerde me eraan dat ik ook nu nog mijn eigen weg mocht kiezen. Ik besloot terug te keren naar mijn favoriete plekje, even met mezelf.

Tijdens de terugreis in de auto spraken we kort over onze ervaringen. We deelden onze intenties om de stilte vast te houden. Helaas weet ik nu, 2,5 jaar later, dat het me niet helemaal is gelukt. Toch heeft het retreat blijvende indruk gemaakt. Het heeft me laten zien hoe belangrijk stilte voor me is.

Inspiratie voor Nu

Deze stilteweek bracht me een belangrijk inzicht: stilte is niet stil of eenzaam. Het is oorverdovend en helend tegelijk. Aankomend weekend geef ik, tijdens de 200-uur Hatha Vinyasa Yogaopleiding, mijn deelnemers de kans om zelf 20 en 30 minuten stilte te ervaren. Hoe mooi is het dat ik anderen mag begeleiden naar diezelfde rust?

De magie van stilte is iets wat ik blijf koesteren. Misschien moet ik binnenkort zelf weer gaan – het staat niet voor niets op mijn vision board. En jij? Heb je ooit een stilte retreat overwogen? Wat zijn jouw ervaringen met stiltemeditatie? Laat het me weten, ik hoor het graag.